تأملی معرفتشناسانه بر مناظرات امام رضا علیه السلام، با رویکرد بررسی مواجهۀ دین و عقل، نشان میدهد که ایشان با تأیید کارکرد عقل، پیش و پس از ایمان دینی و تأکید بر نقش آن در رد یا تأیید باورهای دینی، تحلیل و بررسی انتقادی اعتقادات دینی را جایز میشمرند و بیآنکه «دلایل عقلی» را منافی «ایمان» به خداوند به شمار آورند، آنها را در سنجش اعتقادات دینی کارآمد میدانند. با وجود این، به محدودیت عقل در اثبات قاطع اعتقادات دینی اذعان دارند و با در نظر گرفتن آن، در صدد «اثبات» اعتقادات دینی برمیآیند. با عرضۀ سه رویکردِ متداول در تفکر غربی، یعنی عقلگرایی حداکثری، ایمانگرایی و عقلگرایی انتقادی، بر مناظرات امام رضا علیه السلام، میتوان رویکرد امام رضا علیه السلام را در قرابت با عقلگرایی انتقادی لحاظ کرد که در عین اینکه امکان نقد و ارزیابی عقلانی نظامهای اعتقادات دینی را تأیید میکند، برخلاف هواداران عقلانیت حداکثری، به دنبال اثبات قاطع و مجاب کردن همگان نیست.