@article { author = {راد, علی and رضوانی, معصومه}, title = {آموزه‌های تعبدی در اندیشۀ کلامی شیخ مفید؛ ماهیت، مبانی و روش فهم}, journal = {فصلنامه تحقیقات کلامی}, volume = {5}, number = {16}, pages = {25-44}, year = {2017}, publisher = {انجمن کلام اسلامی حوزه علمیه}, issn = {2345-3788}, eissn = {0000-0000}, doi = {}, abstract = {آموزه‌های تعبدی در حوزۀ اعتقادات، باورهایی است که عقل انسان به تنهایی توان کشف و اثبات آن‌ها را ندارد. از این رو تنها منبع اصلی این اعتقادات، وحی و نقل معتبر دینی است. آموزه‌های تعبدی حضور پررنگی در باورهای شیعی دارند و حجم گسترده‌ای از جزئیات توحید، نبوت، امامت و معاد را عرضه کرده‌اند. فهم آموزه‌های تعبدی که شامل مرحلۀ اخذ و کشف و مرحلۀ تبیین و تفسیر است، میان متکلمان شیعی محل اختلاف بوده است؛ برخی روش تعبد و تسلیم را در قبال آن‌ها در پیش گرفته و برخی روش تعقل و تدبر را پیشنهاد داده‌اند. در این میان، شیخ مفید تلاش می‌کند با اتخاذ مبانی «نیازمندی عقل به نقل» و «اکتسابی بودن معرفت دینی» روشی میان نقل‌گرایی و عقل‌گرایی اتخاذ کند؛ به این صورت که در مرحلۀ کشف این آموزه‌ها، تسلیم شدن وی نسبت به نقل، پس از سنجش و ارزیابی عقل است و در مرحلۀ فهم نیز از هر دو منبع عقل و نقل برای تفسیر آموزه‌ها استفاده می‌کند. پژوهش حاضر این نتیجه را به دست می­دهد که با توجه به نحوۀ استفادۀ شیخ از منابع، روش او به سمت روش تعقل و تدبر و استفادۀ حداکثری از عقل، تمایل بیشتری دارد.}, keywords = {آموزه‌های تعبدی,روش متکلمان,خردگریز,خردستیز,شیخ مفید}, url = {https://www.tkalam.ir/article_38903.html}, eprint = {https://www.tkalam.ir/article_38903_613996d9fc91f57de7db399045294d2d.pdf} }