چکیده بهاییت از جمله فرقههای انحرافی است که تلاش دارد در کنار ادیان ابراهیمی دیده شود. بنابراین باید آموزههای آن مورد واکاوی قرار گیرد تا نقاط انحرافی آن به پیروان ادیان بهویژه اسلام نشان داده شود. از جمله آموزههای مطرح در این فرقه، آموزه عصمت است که از جایگاه قابلتوجّهی برخوردار است. این نوشتار با روش تحلیلی-انتقادی، به بررسی این آموزه در بهاییت پرداخته و نحوه مواجهه بهاییان نسبت به آن را نشان داده است. نوآوری و دستاورد این تحقیق آن است که نشان داده است رهبران بهاییت تعاریفی از عصمت ارائه کردهاند که دارای تناقض است. بهاییت به لحاظ نظری تعریف خاصی از عصمت ارائه داده و عصمت را به عصمت ذاتی و صفاتی (موهبتی) تقسیم کرده است. حدّ اعلای عصمت را عصمت کبری نامیده که نسبت به سایر ادیان مانند اسلام متفاوت است. دستاورد دیگر این نوشتار این است که نشان داده است که عصمت رهبران و نیز عصمت بیتالعدل بهاییت دچار تناقض و تعارض جدی است.
)