این مقاله به تبیین جایگاه سنت پیامبر(ص) و عترت(ع) در فهم قرآن توسط مرحوم میرزا مهدی اصفهانی می پردازد. مبنای این نظریه عدم شباهت کلام خدا با کلام بشر است. بر این اساس استفاده از کلام خدا، منوط به توضیحات آورنده آن باید دانست و اگرچه قرآن به زبان عربی است اما نمی‌توان به صرف حمل الفاظ بر معانی لغوی آن، ادعای فهم همه مرادات الهی را داشت. مبنای دیگر این نظریه، بنای تعویل بر منفصل می‌باشد؛ زیرا میرزای اصفهانی، روش بیانِ قرآن را از بابِ تعلیمات دانسته و سنت پیامبر را به مثابه‌ی مبین منفصل قرآن می‌داند؛ همچنین وجود بطون متعدد در قرآن کریم و بشری بودن جمع و ترتیب قرآن کریم باعث از بین رفتن انعقادِ ظهور کلام قبل از فحصِ کامل از همه قرائن می‌باشد و باید در تک تک آیات، بیان حجج الهی را به جهت فهم تمام مرادات الهی فحص نمود. حکمت عظیمِ حجیت جمعیه، محتاج کردن مردم به خلیفه الهی و احتجاج بر علیه ظالمان به حق ایشان و جاهلان به قرآن می‌باشد.
حاجیان, سعید, & پهلوان, منصور. (1400). تبیین حجیت جمعیه کتاب و سنت در فهم معارف الهی از دیدگاه میرزا مهدی اصفهانی. فصلنامه تحقیقات کلامی, 9(33), 59-74.
MLA
سعید حاجیان; منصور پهلوان. "تبیین حجیت جمعیه کتاب و سنت در فهم معارف الهی از دیدگاه میرزا مهدی اصفهانی". فصلنامه تحقیقات کلامی, 9, 33, 1400, 59-74.
HARVARD
حاجیان, سعید, پهلوان, منصور. (1400). 'تبیین حجیت جمعیه کتاب و سنت در فهم معارف الهی از دیدگاه میرزا مهدی اصفهانی', فصلنامه تحقیقات کلامی, 9(33), pp. 59-74.
VANCOUVER
حاجیان, سعید, پهلوان, منصور. تبیین حجیت جمعیه کتاب و سنت در فهم معارف الهی از دیدگاه میرزا مهدی اصفهانی. فصلنامه تحقیقات کلامی, 1400; 9(33): 59-74.
)